Mehmet Korkmaz

Ahmet abiyi ziyarete giderken yolda karşılaştık onunla. “Size gidiyordum” dedim. "Güzel tesadüf mezarlığa Darvaş’ı anmaya gidiyoruz, sen de gel hadi” dedi. “Tamam” dedim “mezarlıkta buluşuruz”. Ahmet Yaşar Altınöz. Ne zaman tanıdım O’nu? Tarihini tam hatırlamıyorum ama yirmi yıl oldu gibi. Sanıyorum butik işletiyordum o zamanlar. Güleç yüzlü bir adam “Sanat adına çalışmalar yapacağımız bir dernek kuruyoruz siz de katılır mısınız?” dedi. Aslında işlerim yoğun olmasına ve zamanım olmamasına rağmen yüzündeki kendine özgü sıcak gülümseme “Tamam, neden olmasın.” dedirtti bana. O zamanki adı Altın Yunus olan Mares otelinin bir salonunda derneğin adının Marmaris Filarmoni Derneği olarak onaylandığı bir genel kurul yaptığımızı ve Ahmet Yaşar Altınöz’ün de bu derneğe başkan olduğunu dün gibi hatırlıyorum. O gün bu gün ilişkilerimiz çok sıkı olmasa bile hep oldu. Ve ben O’nu ne zaman görsem yüzünde o kendine özgü sıcak gülümsemeyle karşılaştım hep. Sanatla insanın bütünleşmesi böyle sıcak bir gülümsemede insana ve Dünya’ya ayrı bir anlam katıyor. “Hala bu Dünyada insanlar yaşıyor” hissini uyandırıyor insanda. O gün bu gün Ahmet abi Marmaris Filarmoni Derneği’nin başkanı. Ve yirmi yıldan beri Marmaris sanat yaşamına bir şeyler katmak için didinir durur. Halil Darvaş’ı anmak ta onun fikri. Mezarlıkta buluştuk. Mezarlıklar da yaşadığımız Dünyanın bir parçası. Ne var ki mezarlıklar çok da sıradan yerler değildir insanlar için. İtici ürpertici bir havası vardır. Ben ne zaman mezarlığa gelsem şöyle bir hayatımın, başka hayatların ve ölüm dediğimiz kaçınılmaz sonunun ne anlama geldiğini anlamaya çalışırım. Yüzlerce mezar. İçine girdiğin anda her şey bitiyor. Geçim derdi, para pul sorunu hepsi geride kalıyor. Her şeyin geride kalacağını bile bile insanlar neden bu kadar hırslanırlar ki? Sevmek, sevilmek, güzellikleri ve var olanları paylaşmak dururken; neden ipe sapa gelmez meseleler yüzünden bir birlerinin kalbini kırarlar ki? Gerçekten ne var ölüm dediğimiz insan hayatının bitişinde? Kutsal kitapların söyledikleri gibi yani bir hayat mı başlıyor? Ben şahsen hikayemin burada bitmemesini öldükten sonra da cezası veya ödülü ne olursa olsun hayatın başka bir alemde devam etmesini çok isterdim. Varsın içinde hurileri olan cennet bahçeleri olmasın yerim, ben en kötüsüne bile razıyım. Yeter ki cennet ve cehennem olsun ve sonsuz, ebedi bir hayat orada da devam etsin. Önce hep birlikte Halil Darvaş için dua ettik. Anadolu Ajansından bir muhabir, Gündemden bir muhabir ve Yankı gazetesinden Cihan Altut anma toplantısıyla ilgili haber yapmak için gelmişlerdi. Ahmet Abi onlara tabii ki bu ara bize de kısaca Halil Dervaş’in hayatını anlattı. Halil Darvaş 1912 yılında Macaristan’da doğar. Küçük yaştan itibaren keman çalar. İkinci Dünya Savaşında ülkesi Naziler tarafından işgal edilince kemanını yanına alarak Türkiye’ye sığınır. İyi keman çalışı onu kısa zamanda meşhur eder. O kadar iyi çalar ki dönemin kralları ve diktatörleri onu huzurlarına alarak keman çaldırırlar. Öyle ki adı “Kemanların kralı kralların kemancısı” olarak anılır. Yüzlerce güzel parçayı çalarak kaset ve plaklar yapar. Bu ara Macar müziklerini ihmal etmez. Özellikle Çigan müziği ve Macar Halk danslarını Türk halkına sevdirir. Önce İzmir’e yerleşir. Hatta İzmir valisinin kızıyla evlenir. Evlilikleri çok uzun sürmez. Ayrılırlar. Marmaris’e yerleşir. Nihayet 1984 yılında Marmaris’te ölür ve naşı Marmaris Mezarlığına defnedilir. Marmaris Mezarlığında bir kemancı ve bir akordeon çalan genç bir adam Halil Darvaş’ı anmak için Halil Darvaş’ın çaldığı parçalardan iki tanesini icra ettiler. Biri bize Ajda Pekkan’ın “Bir günah gibi” Türkçe sözlerle söylediği Fransız bir eser diğeri ölmeyen tangolardan bir örnekti. “Yetmez” dedik üçlediler. Üçü de bir birinden güzel eserlerdi. Bu üç eserden sonra eğer öteki Dünya varsa (ki bizim inancımıza göre var); kendi eserlerini dinlerken günün mutlusu muhtemelen Halil Darvaş olmuştur. İyi ki tanıdık seni Halil Darvaş.