Nereye baksam, kimle ama kimle konuşsam bir umutsuzluktur almış başını gidiyor….
Son günlerde ne kadar had safhada. Sanki herkes bundan bahsediyor. Çocuklar ve yetişkinler, erkekler ve kızlar, öğretmenler ve öğrenciler, doktorlar ve iş adamları, evliler ve bekarlar…
Ne zaman bu kadar unuttuk umut etmeyi, ne zaman?
“Umut yeniden doğmaktı…
Umut birlik olmaktı…
Umut, başka bir yol bulmaktı…
Umut, yenilemekti kendini, benliğini yeniden tanımaktı…
Umut, kalbinin “sızlamadığı” yerde barınmaktı…
Mutlu fotoğrafların içine dalmaktı….
Müziği değiştirmekti umut…Seni mutlu eden şarkıyı keşfetmekti…
Bu kadar mı unuttuk umut etmeyi?
Hadi kalk yerinden ve silkelen!!!
Umut et, umut etmek bile bir umut ….
Umut, aynaya baktığında kendini sevmektir... En büyük servetin kendini biriktirmek olduğunu bilmektir. Dizindeki yaralara bakıp nasıl geçtiğini hatırlamaktır.
Umut, yendiğin acılardır, unuttuğun ağrılarındır.
Umut, her gece gözlerini kapatıp sabah hiç bir şey olmamış gibi yine açmaktır.
Umut diriliştir.
Umut hep vardır ve içindeki güçtedir!
Hadi kalk ve yürü…
Ben de eşlik edeceğim sana…
Aşkla okunması dileklerimle,
Sevgilerle